Nieuwe wet patiëntenrechten mag niet leiden tot meer bureaucratie voor de arts
19 april 2023
Toen de wet op de patiëntenrechten in 2002 tot stand kwam, lag de focus op de bescherming van de patiënt bekeken vanuit de individuele arts-patiëntrelatie. De maatschappelijke evolutie en de steeds toenemende juridisering van de arts-patiëntrelatie hebben een defensieve geneeskunde in de hand gewerkt.
Voor BVAS is het duidelijk dat het wetsontwerp waarmee minister Vandenbroucke de wet wil moderniseren die defensieve tendens alleen maar zal versterken.
Huisartsen en specialisten zullen in hun praktijk met tal van moeilijkheden geconfronteerd worden, voorspelt BVAS. Zo staat in het wetsontwerp dat zorgverleners die de patiënt in teamverband behandelen een gedeelde verantwoordelijkheid hebben. “Alle zorgverleners zijn verplicht om de rechten van de patiënt te respecteren, of ze nu samenwerken of niet. Fragmentatie van verantwoordelijkheid leidt tot rechtsonzekerheid. Voor BVAS is dit onaanvaardbaar.”
Patiënten mogen zeker niet stiekem een geluidsopname maken van het gesprek met hun arts.
Zorgwekkend
Een zorgwekkende evolutie is dat zorgverleners “complexe” en “pertinente” informatie voortaan ook schriftelijk aan de patiënt moeten overmaken. Maar wie bepaalt wat complexe informatie is? En hoe zal die informatie beheerd worden? Moet de arts dit toevoegen aan het medisch dossier? BVAS wil een antwoord op die vragen en waarschuwt de minister dat deze schriftelijke informatieplicht in geen geval mag leiden tot administratieve overlast.
Nog zoiets: in het wetsontwerp staat dat patiënten een geluidsopname mogen maken van het gesprek met hun arts. BVAS vraagt dat in het wetsontwerp wordt toegevoegd dat de patiënt dit in geen geval stiekem mag doen. Patiënten die een gesprek met hun arts willen opnemen moeten dit onmiddellijk meedelen aan de arts en hem of haar binnen de 24 uur een kopie bezorgen.
Dr. Johan Blanckaert, voorzitter BVAS
Klik hieronder voor de brief aan Frank Vandenbroucke:
Document
Over BVAS
Wij staan voor een vrije geneeskunde met een betaalmodel waarin de vergoeding per prestatie de hoofdmoot blijft, aangevuld met forfaits. In de huisartsgeneeskunde bvb. verdedigen we alle praktijkvormen en niet alleen de multidisciplinaire groepspraktijken zoals de concurrenten.
De solowerkende huisarts heeft zijn plaats en moet niet verdrongen worden.
Wat specialisten betreft verdedigen we ook de vrijgevestigde (extramurale) specialisten die in een praktijk buiten het ziekenhuis werken.